Ο Δημήτρης Λέντζος γεννήθηκε στο χωριό Μηλιές του Δήμου Αρχαίας Ολυμπίας το 1960. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει υπογράψει τους στίχους σε τέσσερις κύκλους τραγουδιών (Μεθυσμένο άλογο, Έρωτας Αρχάγγελος, Φαγιούμ, Απόπλους), ενώ κυκλοφορούν άλλες δύο ποιητικές συλλογές (Η Θεία Λειτουργία της Ηλιανής, Η μικρή εβδομάδα της Ηλιανής) και μία συλλογή διηγημάτων του (Η μεγάλη διαδήλωση του Ενός). Τα δύο ποιήματα που ακολουθούν προέρχονται από τη συλλογή "Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή" (Εκδόσεις Κέδρος, 2010).
Χρυσή καρφίτσα
Θα ’ρθουνε πάλι του καιρού οι μπετονιέρες,
να θάψουν, λέει, μια ανθισμένη μαργαρίτα,χρόνια τα όνειρα κλεισμένα σε μιαν ήττα
κι έξω χτικιάζουν οι καλύτερες ημέρες.
Βογκούν τις νύχτες κομπρεσέρ και τα φουρνέλα,
να σπάσουν ένα τοσοδούλι χαλικάκι,θα ’ταν αλλιώτικα αν μ’ ήθελες λιγάκι
κι αν έβαζες στο τσάι μου κανέλα.
Σκούζουν ερπύστριες πνιχτά και τροχαλίες,
θα βάλουν πάλι τη ζωή μας μες στις ράγιες,του άλλου κόσμου με τυφλώνουν οι ανταύγειες
και κάνουν έξω οι τρελοί περιπολίες.
Χρυσή καρφίτσα στα μαλλιά του πεθαμένου,
χρόνια στην πόρτα η κατάλευκη φοράδα,όσοι αγιάσανε προσμένουν στην αράδα,
να πάρουν πίσω το φιλί του κολασμένου.
Σάπιες εικόνες, φωτοστέφανα σβησμένα,
θα κρύψουν πάλι το ασήμι στη σκουριά τους,νάνοι μετράνε τον καιρό στ’ ανάστημά τους
κι όλα τα όνειρα στη λάσπη πεταμένα.
-----
Κλυταιμνήστρα
Τη μάνα μ’ εμένανε τη λέγαν Κλυταιμνήστρα,
μα τη φωνάζανε γριά Φραγκογιαννού.Της μοίρας έκλεβε κρυφά την κουβαρίστρα
και μουκεντούσε αστεράκια τ’ ουρανού.
Τις νύχτες έριχνε τα ζάρια του θανάτου
πάνω στο λίκνο του αγέννητου παιδιού,το μπράτσο τρύπαγε μ’ αγκάθι τ’ αθανάτου,
να βγάλει έξω το φαρμάκι του φιδιού.
Πρώτο αμάρτημα το έθαψα εντός μου,
μα εσύ δεν ήσουνα μητέρα κανενός,μες στον καθρέφτη σου κοιτώ το είδωλό μου
και στον γκρεμό μου θα πεθαίνω ορφανός.
Θ’ ανάψω μόνος μου κραυγές πυγολαμπίδες,
μες στο σκοτάδι μια στιγμούλα να σε δω.Στο παιδομάζωμα ποτέ σου δεν με είδες,
μα εγώ για σένανε κι απόψε τραγουδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου