Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

ΠΕΘΑΝΕ Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ - MANOLIS RASOULIS DIES AT 66 - MANOLIS RASOULIS EST MORT



Η απώλεια του Μανώλη Ρασούλη είναι ανυπολόγιστη για ό,τι μπορεί να οριστεί ως νεότερος ελληνικός πολιτισμός. Μαζί του χάνεται οριστικά μία από τις τελευταίες και σημαντικότερες πειραματικές αναλαμπές της νεότερης μουσικής μας ιστορίας, το "μεικτό και νόμιμο" μουσικό είδος που αυτός μαζί με τον Νίκο Παπάζογλου και τον Νίκο Ξυδάκη εμπνεύστηκε. Χάνεται επίσης το πρότυπο του αντισυμβατικού, συνειδητοποιημένου, αντάρτη καλλιτέχνη και δημιουργού. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το φευγιό αυτό συμβολικά παραπέμπει σε τίτλους τέλους για ένα μεγάλο κομμάτι αυτού που βιώσαμε και ακούσαμε ως ελληνικό τραγούδι. Είναι δεδομένο: στο έργο του Ρασούλη θα επιστρέφουν αναγκαστικά, θέλουν-δε θέλουν, οι επόμενοι. Και όχι μόνο στο στιχουργικό του έργο, αλλά και στα πεζογραφήματα, στις συνεντεύξεις, στον αυτοβιογραφικό λόγο, σε ό,τι ο ίδιος εξέφρασε και γέννησε.

Είμαστε ευγνώμονες που είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά τη μορφή του Ρασούλη. Την κουβέντα μαζί του, τη σημαντικότερη στιγμή αυτού του ιστολογίου, θα τη βρείτε εδώ:

Εκφράζουμε τα θερμά συλληπητήρια στην οικογένεια, τους φίλους και τους συνεργάτες του Μανώλη Ρασούλη. Η αντίδραση του συνδιαχειριστή Δημήτρη Κ. στο άκουσμα της απώλειας, μετά το πρώτο σοκ, ήταν: "χαίρομαι, γιατί επιτέλους θα ανακαλυφθεί και θα εκτιμηθεί το έργο αυτού του τεράστιου δημιουργού". Στο χρέος αυτής της ανακάλυψης θα επιστρέψουμε στο μέλλον. Όμως για την ώρα, ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του Μανώλη Ρασούλη, αλλά και ως αναγκαία προϋπόθεση κατανόησης της μελλοντικής του απουσίας από μέρους μας, τα "Μουσικά Προάστια" θα σιγήσουν για τις επόμενες 40 μέρες.
"Τ' όνειρό σου ανασταίνω / και το κάθε σου γιατί".
Μ.Π.

3 σχόλια:

maria nostra είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Θεοδόσιος Π. Βαφειάδης είπε...

Ας μείνει αυτό: Τίποτα δεν χάνεται...
( http://www.youtube.com/watch?v=5UNRqyiy8fw&feature=channel_video_title )

Χρήστος Α. Μιχαήλ είπε...

Πριν κανένα χρόνο τον είχα δει στον Εθνικό Κήπο με το μαύρο του καπέλο. Καθόταν σε ένα παγκάκι με μια γυναίκα που τότε υπέθεσα πως ήταν η γυναίκα του- μάλλον δεν ήταν. Της κρατούσε το χέρι τρυφερά και απολάμβαναν την άνοιξη χωρίς να μιλούν.