Άλλοτε πάλι το συννεφάκι σταματούσε μόλις έβγαινε από τα χείλη, πυκνό και αργό, και σε παρέπεμπε σε ένα άλλο όραμα: τις αναθυμιάσεις που βαλτώνουν στις σκεπές των μητροπόλεων, τον πυκνό καπνό που δεν διαλύεται, τον μανδύα των μιασμάτων που βαραίνει πάνω από τους ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Δεν είναι οι ασταθείς ομίχλες της μνήμης ούτε η στεγνή διαφάνεια τους αυτή που δημιουργεί μια κρούστα πάνω από την πόλη αλλά τα αποκαΐδια από τις καμένες ζωές, το φουσκωμένο σφουγγάρι ζωικής ύλης που δεν κυλάει πια, η συμφόρηση παρελθόντος παρόντος μέλλοντος που μπλοκάρει τις αποτιτανωμένες από την ψευδαίσθηση της κίνησης υπάρξεις: αυτό έβρισκες στο τέρμα κάθε ταξιδιού σου.
Ίταλο Καλβίνο, Αόρατες Πόλεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου