Κυκλοφόρησε και το νέο τεύχος του "Διφώνου". Η ύλη υπακούει στα καθιερωμένα, υψηλά πρότυπα που το ίδιο το περιοδικό φαίνεται να έχει θέσει. Επιγραμματικά:
* η Λιάνα Μαλανδρενιώτη συνεχίζει το μεγάλο αφιέρωμα στους "δικούς μας Κλασσικούς", αυτή τη φορά με μία αναφορά στον Νίκο Σκαλκώτα.
* ο Αλέξης Βάκης αποκρυπτογραφεί τη μεγάλη επιτυχία του τραγουδιού "Πριγκιπέσσα" του Σωκράτη Μάλαμα.
* ο Σπύρος Αραβανής παρουσιάζει ένα περιεκτικό πανόραμα της στιχουργικής της Χαρούλας Αλεξίου.
* ο Χρήστος Μιχαήλ συγκεντρώνει τις δισκογραφικές προτιμήσεις πέντε γνωστών ονόματων της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας.
* ο Γιώργος Μητράκης αναρωτιέται με τη βοήθεια είκοσι διακεκριμένων, στο χώρο τους, προσώπων εάν ένα τραγούδι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
* και ο Θοδωρής Δημητρόπουλος ερευνά τη μορφολογική εξέλιξη του σύγχρονου κινηματογραφικού soundtrack.
Δε λείπουν, όπως πάντα, και οι συνεντεύξεις: Αργύρης Μπακιρτζής, Μαρίζα Κωχ, Χάρις Αλεξίου, Κώστας Κωτούλας, Κωστής Μαραβέγιας, και άλλες ακριβές παρουσίες.
Το περιοδικό συνοδεύουν δύο πρώτης τάξης cd:
Στο πρώτο cd ο Μιχάλης Γελασάκης επιλέγει 13 τραγούδια από την ερμηνευτική διαδρομή του Χρήστου Θηβαίου, με την υπογραφή γνωστών Ελλήνων (Βασίλης Δημητρίου, Σταύρος Ξαρχάκος) και ξένων (Nicola Piovani, George Brassens, Jeff Buckley) συνθετών/τραγουδοποιών, καθώς και τραγουδια εμπνευσμένα από τη μούσα της παράδοσης.
Ενώ στο δεύτερο cd ακούμε το Blue Train, ένα έργο που άλλαξε την ιστορία της μεταπολεμικής Δυτικής μουσικής αναδεικνύοντας έναν εκ των μεγαλύτερων εκφραστών της free jazz: τον ανεπανάληπτο John Coltrane. Σαν τώρα θυμάμαι το κασετοφωνάκι που ηχογραφούσε τις εκπομπές του jazz fm, ενός σταθμού (του πρόωρα χαμένου Κώστα Γιαννουλόπουλου) που βρισκόταν έτη φωτός μπροστά από την εποχή του. Κάθε φίλος της τζαζ δεν μπορεί παρά να νοιώσει ενθουσιασμό που δίσκοι-σταθμοί στην ιστορία της τζαζ συνοδεύουν πλέον μουσικά περιοδικά που δεν εξειδικεύονται στη τζαζ. Και φυσικά, υπάρχει πάντα και το περιοδικό "jazz και τζαζ" για τους πιστούς του είδους. Not bad, not bad.
-----
Όμως, το πιο σημαντικό που θα συναντήσετε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού "Δίφωνο" είναι η συνέντευξη του Αργύρη Μπακιρτζή στον Γιάννη Πετρίδη. Μια συνέντευξη που, όπως λέει και ο τίτλος της ανάρτησης, θα αλλάξει τη ζωή όσων τη διαβάσουν, εάν αυτοί τυχαίνει να μη γνωρίζουν την τέχνη, την οπτική και το ήθος αυτού του μεγάλου καλλιτέχνη. Για το τι σημαίνει "Χειμερινοί Κολυμβητές", διαβάστε το άρθρο του Δημήτρη Κατσιάνου ΕΔΩ. (Επιτρέψτε μου να θεωρώ το συγκεκριμένο άρθρο ό,τι σημαντικότερο έχει βγάλει αυτό εδώ το μπλογκ). Για μια παλαιότερη, εξαιρετική συνέντευξη του Μπακιρτζή στον Σωτήρη Κακίση, δείτε ΕΔΩ. Και για μια υποψία του τι λαμβάνει χώρα στη συνέντευξη του Μπακιρτζή στο "Δίφωνο" αρ. 168, διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα:
"Γ.Π.: (...)Τι έγινε με τους στόχους στη δική σου ζωή;
Α.Μ.: Είχα διαβάσει στο βιβλίο Ταξιδιώτης της Βροχής ότι στη ζωή υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι: αυτοί που έχουν στόχους και αυτοί που δεν έχουν. Εγώ ανήκω στους δεύτερους. Αυτοί που έχουν στόχους είναι δυστυχισμένοι, γιατί αισθάνονται την υποχρέωση να δίνουν εξηγήσεις σε αυτούς που δεν έχουν.
Γ.Π.: Δεν λέω ότι δεν είσαι ειλικρινής, αλλά δεν πιστεύω ότι δεν είχες ή δεν έχεις κάποιους μικρούς και μεγαλύτερους στόχους.
Α.Μ.: Έχω ένα μικρό στόχο σχετικό με τη δουλειά μου, στην αρχαιολογική υπηρεσία: να μπει σ' ένα πρόγραμμα το μεγάλο τζαμί του Διδυμοτείχου, ένα εκπληκτικό μνημείο που κινδυνεύει. Αν γίνει αυτό, θα αισθανθώ πολύ ωραία". (...)
Η συνέχεια στα περίπτερα. ηρ.οικ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου